درخت
حامی‌های برتر
هدف ماهانه
خانه درخت
یکی از کارای مهمی که ما میخوایم انجام بدیم اینه که افرادی رو که تو رشته های هنری تحصیل کردن و مستعد هستن، جذب کنیم که توی سیستم شورایی درخت و با تفکری که خودشون هم به اون تعلق دارن کار کنن و درامد منطقی داشته باشن. بتونن امیدوار بشن به اینکه میشه از حرفه شون درآمد زایی هم کرد و از این بند نظام سرمایه داری که میخواد همه رو توی سیستم خودش حل کنه و با کار زیاد و استثمار روحی و روانی ،آدما رو زنجیر کنه، نجاتشون بدیم.
*درخت یه خونه ست برای هرکسی که طرحی داره و اجرای اون طرح به ساختن جهانی بهتر کمک میکنه. ما بچه های درخت میخوایم روزی فرا برسه که هیچ آدمی به خاطر نداشتن امکانات، نا امید نشه.
از عمر این فکر و طرح هزاره ها میگذره.
انسان همیشه در طول زمان به دنبال آزادی بوده و به دنبال فرصتی برای پاره کردن زنجیرهاش.
از اولین باری که جسارت اندیشیدن به "درخت" رو پیدا کردم، 6 سالی میگذره و حالا 2 سالی میشه که اون سر از خاک برآورده و در حال رشده.
2 سال پیش در مورد این فکر با دوستانی که به نظر نمیومد در بند زرِ دنیا باشن، شروع کردم به گپ و گفت ...
و حالا ما 3 نفر هستیم. 3 تا درخت در حال رشد... نوشتم 3 نفر، بخونید 3000نفر.
ما بچه های درخت، همگی تو دانشگاهای هنر ایران درس خوندیم و سال ها به شکل های مختلف با افراد و شرکت ها کار کردیم.(دیزاین، عکاسی، فیلمسازی و ...) اما ... زمانی دریافتیم که حتی همین همکاری های کوچیک، همین تن دادن های از سر ناچاری هم،در جهان به چشم میاد و چرا نباید به این ذوق و سلیقه و دانش "همت" هم اضافه کنیم؟
این بود که دو سال پیش(1397) پاشنه های کفشامونو ورکشیدیم و آماده ی یه رویاروییه واقعی شدیم. رویارویی با جهانی مصرف گرا و مصرف زده که چنان انسان رو در خودش گره زده و بر ذهن و روانش چیره شده که گشایش امکان پذیر نیست مگر با همراهی و همیاری و آگاهیِ اکثریت.
* ما تو درخت از هیچ،هیچ،هیچ کبوتر میسازیم.(با پارچه و لباس های دورریز چیزهایی تازه طراحی و تولید میکنیم.)
* ما تو درخت از هیچ،هیچ،هیچ زندگی میسازیم.(تولید محتوا و آگاهی به جامعه در مورد عادت های بد مربوط به خرید و مصرف گرایی و ... و امکان باز تعریفِ جامعه ای که به انسان نگاهی کالاگونه نداره و سود و سرمایه، منطق تمامی ارتباطات و روابط نیست.)
* ما تو درخت از هیچ،هیچ،هیچ آرزو میسازیم.(نظام سرمایه داری بیش از هر زمان دیگه ای انسان رو به لبه ی پرتگاه نا امیدی کشونده، ما تو درخت از زندگی و توانِ انسان برای پیروزی در جنگ با دیو تاریکی میگیم و دست های همدیگه رو محکم نگه میداریم.)
*امید،بذرِ هویتِ ماست.